جناب آقای سفیر
عنایت الهی هرگز دیر نمی رسد چون زمانی در از نامه ای از شما نرسید گمان کردم اگر هم روی از من برنگردانده باشید، مرا از یاد برده اید. نمی توانستم علتی برای این امر بیابم. همه علل، به استثنای یکی، در نظرم سهل می نمودند: می اندیشیدم شاید از آن رو دیگر یادی از من نمی کنید که به شما گفته اند من در حراست از نامه های شما اهمال می ورزم حال آنکه به یقین می دانستم که هیچ کس غیر از فیلیپو و پاگولو آنها را ندیده است. نامه مورخ بیست و سوم ماه گذشته شما نگرانی مرا بر طرف کرد. بسیار شادمان شدم وقتی که از این نامه دریافتم که وظیفه شغلی خود را با آسانگیری و خونسردی انجام می دهید.