ترجمه را به دو روش می توان نقد کرد، روش جزیینگر و روش کلی نگر. در روش جزیی نگر، منتقد نمونه هایی از کلمات یا جملات از ترجمه نقل می کند که، در مقایسه با متن اصلی، درست یا نادرست ترجمه شده و به زعم او، بیانگر قدرت یا ضعف مترجم می باشد. در روش کلی نگر، منتقد ترجمه رانه در مقایسه لفظ به لفظ با اصل اثر، بلکه با معیارهای تألیف و در چارچوب فرهنگ زبان مقصد ارزیابی می کند. روش جزیینگر در نقد ترجمه های غیر ادبی کاربرد دارد، چون در ترجمه این نوع متون آنچه بیش از هر چیز اهمیت دارد، انتقال در ست اطلاعات موجود در متن اصلی است. اما در مورد ترجمه های ادبی، آنچه بیش از هر چیز اهمیت دارد، کلیت اثر است و همین کلیت است که تأثیر مطلوب یا نامطلوب در خواننده ایجاد می کند. به عبارت دیگر، در ترجمه ادبی، احساس نسبت به اطلاعات اهمیت بیشتری پیدا میکند و لذا در داوری در مورد ترجمه ادبی، ملاک درست یا نادرست بودن تحت الشعاع ملاک مؤثر یا غیر مؤثر بودن قرار می گیرد. ترجمه ای مؤثر است که با خواننده ارتباط برقرار کند و احساس موجود در متن را به خواننده منتقل کند و این وقتی ممکن است که ترجمه ادبی به مثابه کاری ادبی مورد بررسی قرار بگیرد