از سال ۱۹۴۵، بارزترین نتایج همکاری میان زبان شناسی و کار در زمینه ترجمه، پیدایش روش های ترجمه است که از آن جهت درخور این نام هستند که در باب عملیات ترجمه تفکر منظمی را عرضه می کنند و برای نخستین بار به شیوه ای آراسته مسایل مربوط به تعلیم ترجمه را که از این پس دیگر تمرین ساده پیرامون متن به شمار نمی رود – تجزیه و تحلیل می کنند و توصیفی از آنها به دست می دهند. پس از روش فدورف، که چندان در دسترس مغرب زمینیان قرار نگرفته است و روش ژیری لوی که عملا ناشناخته مانده است، باید از درسنامه اساسی در این زمینه که ژان – پل وینه و ژان داربلنه تحت عنوان سبک شناسی تطبیقی فرانسه و انگلیسی تألیف کرده اند، باد کرد. گرچه درسنامه پل وینه و داربلنه ملهم از کتاب قدیمی تری است که آلفرد مالبلان نوشته است و در زمینه تئوری درباره خصایص مميزه زبان های انتزاعی و انضمامی و نیز در زمینه پراتیک (که جنبه ادبی و خلوص زبان را مرعی داشته است) نقایص بیشتری در آن مشهود است، مع هذا، هنوز در خور آن است که به عنوان یکی از روش های نایاب علمی موجود برای آموزش فن ترجمه در نظر گرفته شود.