در گذشته در طبقه‌بندی اجتماعی، مترجمان را در طبقهٔ مردم تحصیل‌کرده جای می‌دادند. در آن زمان، ترجمه معمولاً توسط راهبان صورت می‌گرفت و این کار باعث اعتبار و نفوذ بیشتر کلیسا می‌شد. در انگلستان خوشبختانه تنی چند از پادشاهان تعلق‌خاطر خاصی به ادبیات داشتند. بارزترین نمونه، آلفرد کبیر است. وی مترجم چیره‌دستی بود که در رونق بخشیدن به زبان انگلیسی ادبی سهمی بسزا داشت. اگر اشراف دربار خواندن و نوشتن بلد نبودند به آن‌ها لقب و عنوان اعطا نمی‌کرد و مواجب‌بگیران دولتی مجبور بودند تاحدی خواندن و نوشتن بیاموزند. می‌توان تصور کرد این سیاست روشن‌فکرانهٔ آلفرد کبیر در آن زمان یعنی در خلال سال‌های ۸۶۰ تا ۹۰۰ میلادی چه نتایج پرباری برای آینده داشته است.