در این مقاله نویسنده رویکردی زبان‌شناختی را توصیف می‌کند که معتقد است در ترجمۀ متون فلسفی، شعر و متون کهن باید به کار گرفته شود. نویسنده نخست به ضرورت داشتن دانش زبان‌شناختی برای درک و ترجمۀ این نوع متون اشاره می‌کند و می‌گوید بسیاری از مترجمان این نوع متون چون از دانش زبان‌شناختی زبان بیگانه (در اینجا زبان آلمانی) کم‌بهره‌اند، به ساخت واژگانی و ساخت دستوری متن توجه ندارند و لذا هر مترجم چون معنای خودش را بر متن بار می‌کند ترجمه‌ای متفاوت می‌نویسد و با این‌کار سبک نویسنده را هم مخدوش می‌کند. به‌زعم نویسنده، اگر رسیدن به معنی ممکن باشد، معنی جز از طریق تحلیل زبان‌شناختی متن اصلی به‌دست نمی‌آید.