محمدرضا شفیعی کدکنی (از این پس کدکنی) از استادان بزرگ ادبیّات پارسی در زمانۀ ماست. دقت، پشتکار، و باریک­‌بینی او مثال­‌زدنی است. کدکنی منتقدی نکته‌سنج، مصححی دقیق‌­النّظر، پژوهشگری ژرف‌اندیش، نظریه‌پردازی نوآور، و شاعری توانمند است. به تعبیر دکتر زرّین­‌کوب «حق آن است که کمتر دیده‌­ایم محقّقی راستین در شعر و شاعری هم پایه‌ای عالی احراز کند». افزون بر اینها، او در ترجمه نیز دستی دارد. دربارۀ وجوه مختلف کارنامۀ ادبی او، خاصّه شعر و شاعری، بیش و کم کتاب­ها و مقالاتی نوشته شده است، اما ترجمه­‌های او، تا آنجا که من می‌دانم، جز یکی دو مورد مابقی مغفول مانده­‌اند. جستار حاضر بر آن است که به معرفی کدکنیِ مترجم بپردازد. با نگاهی به سیاهۀ آثار کدکنی درمی­‌یابیم که ترجمه از دل‌مشغولی­‌های روزگار جوانی و آغازینِ وی بوده است. نخستین ترجمه‌­­های او، به‌صورت کتاب و مقاله، در دهۀ پنجاه منتشر شد. کدکنی به گفتۀ خود دو زبان می­‌داند: عربی و انگلیسی، و از این دو زبان هم ترجمه می­‌کند. او عربی­‌دانی چیره‌­دست است و از کودکی با این زبان مأنوس بوده: «من از کودکی با زبان عربی آشنا شده‌­ام و حتی قبل از این­که فارسی را به درس بخوانم، عربی را به درس خوانده‌ام و در تمامی این عمر سی و شش هفت سال، مطالعاتم در زبان عربی، موازی با فارسی بوده است» (شعر معاصر عرب، 20).